Allan Sekula

‘Lecture at Emily Carr University’, Vancouver, 25 oktober 2012:11.

Bij Broodthaers [worden] de structuren van zijn […] ‘Musée des Aigles’ gezien als een deductieve voorwaarde voor alle geïnduceerde, empirische inhouden. Het is alsof de categorie als abstractie bestond en hij ze vervolgens uitwerkt met die hernemingen van de iconografie, of van het motief, van de adelaar. Maar ik denk dat hij, omdat hij Belg is, speelser is dan dat, en dat de relatie tussen het inductieve en het deductieve niveau in zijn werk toch complexer is. Maar het leidde me ertoe te denken dat Broodthaers’ project in feite aangedreven wordt door deze categorieën, die een soort van ‘schijn-museologische’ categorieën zijn. En vervolgens plaatst hij er, op een heel ruime manier, een zeer specifieke inhoud in – en de arend draagt dus al zijn imperiale associaties met zich mee. Hij laat al die herhalingen en vertakkingen toe om tot een soort van invulling te komen van deze quasi-curatoriale categorie. Maar ik dacht: ‘Wat als de objecten zelf een soort drang hebben, geheel onafhankelijk van welke abstracte categorie dan ook waarin je ze zou kunnen plaatsen’? Dat wil zeggen: ‘Wat als we een museum zouden bedenken waarin de abstracte kaderende categorieën, een soort van archiveringssystemen die bepaalden welke objecten waar kwamen, getest werden door de directheid van de objecten?’ Dus het object zou als het ware zijn eigen verhaal kunnen vertellen.  

Uittreksel uit Jeroen Verbeeck, ‘Allan Sekula’s “Bureau of Mines:” A Possible Reader’, in Nicola Setari en Hilde Van Gelder (ed.), Allan Sekula Mining Section (Bureau des Mines). Collaborative Notes, (Gent: AraMER, 2016): pp. 50-58.

Bekijk de opname van deze lecture hier.